1/48 F6F-3
ProfiPack Edition
Eduard – 8227
Hellcat Eduarda był jednym z ich pierwszych drugowojennych samolotów w miniaturze. Wcześniej tłukli w zasadzie tylko szmatopłaty, każdym kolejnym wypustem podcinając skrzydła Rodenowi. trzeba przyznać że miniatura F6F była na owe czasy całkiem przełomowa. Niepozbawiona wad, ale ciesząca paroma nowatorskimi rozwiązaniami. W tym choćby imitacja blach poszycia kładzionych na zakładkę. Co prawda w ograniczonym zakresie, bo tylko na kadłubie. Ale pokazali, ze można zrobić to całkiem fajnie. Dość głębokie gniazda w kadłubie na skrzydła, które idealnie w nie pasowały też były sprawa niebagatelnie ułatwiająca prace nad modelem. Były też wady – choćby wymagające sporo pracy łączenie połówek kadłuba (problemem było nie tyle spasowanie, co wyraźne zapadnięcie na linii styku elementów), miejscami mydlane detale czy może nie wystarczająco filigranowe linie podziału. Choć niewątpliwie ostre i wyraźne. Teraz, po dziesięciu latach model nadal wart jest uwagi. I w eduardzie o tym wiedza, wypuszczając kolejna, setną już chyba jego edycję. Minimalnie odświeżoną nowymi blachami. Ale po kolei. Inwentaryzacja zestawu prezentuje się następująco:
Mamy więc sześć ramek plastikowych, w tym jedną przeźroczystą. Uwagę zwraca, ze o ile w w wykazie części widać jedynie alternatywne osłony silnika, to w pudełku są one na ramce w całości z kadłubem innego typu, pozbawionym okienek za szoferką. Nie przywiązywałbym się jednak do o0becności dwóch kadłubów w kom0plecie, bo z minionych lat pamiętam, że raz były, a innym razem jednak marnowali czas na ich odcinanie, żeby ktoś nie dostał w komplecie więcej, niż to, za co zapłacił
Do tego mamy żywiczne koła, bardzo ładne zresztą, z ciekawym bieżnikiem
..przy czym owy bieżnik – we wtrysku niemal niemożliwy do oddania – nie jest jedynym ich atutem
Blaszki są dwie – jedna mosiężna, zawierająca głównie zbędne imitacje elektryki silnika (do wymiany na drut) czy inne drobiazgi, choćby brzechwy bomb
Druga blaszka, kolorowa, to przede wszystkim drobnica do kabiny, w tym nowej klasy tablica przyrządów z imitacjami szkiełek
Nadruk na blaszce jest wcale nie gorszy od kalkomanii z cyferblatami. Przy czym nie świadczy to o jakości blaszki, a o kalkomanii
No to skoro o kalkomanii mowa, to mamy dwa arkusze – jeden większy, z oznaczeniami, godłami i temu podobnymi, wydrukowany w Cartografie
I z bliska widać, ze to cartograf. No może poza wspomniana tablicą – ale to wina projektu. Niezbyt przekonująco prezentuje się również imitacja malowanych farba w aerozolu numerów
Zestaw nalepek pozwala wykończyć model w jednym z pięciu wariantów
Mniejszy arkusik z napisami eksploatacyjnymi to produkcja Eduarda. I to taka z tych bardziej przeciętnych
A plastik? No cóż – jak wspominałem, widać, że nie jest to model nowy na rynku, choć wciąż lepszy od niejednego opracowywanego w ostatnich latach. Szkło delikatne i przejrzyste. Detale wyraźne, choć jak wspominałem linie podziału blach mogłyby być nieco cieńsze. Niektóre detale wnętrza mydlane, niektóre uproszczone na poziomie przypominającym 1/72 a nie 1/48. Do wyboru dwie tablice przyrządów – jedna z grawerem detali, druga płaska, przygotowana pod blachy. Silnik nieobrzydliwy, ale jednak kwalifikuje się do wymiany na jakiś czechosłowacki aftermarket
No a wreszcie, jak to w profipacku, mamy niewielki arkusik z maskami
KFS
P.S. Jeśli podobają się Ci się moje artykuły i chciałbyś wesprzeć ich powstawanie, możesz kupić mi czarną paktrę, albo lepiej czarną kawę, w serwisie buycofee.to
Zestaw przekazany do recenzji przez firmę Eduard
