1/48 Bf 108
Weekend Edition
Eduard – 8479
Tajfun z Eduarda to model stary jak węgiel. Po raz pierwszy trafił na rynek na początku tego stulecia. Wtedy robił niemałe wrażenie – choć jednak niekoniecznie tematem. I co prawda wyglądał trochę jak szortran, to jednak szortran z najwyższej półki. A w gruncie rzeczy, z bliska śmiało konkurował z najlepszymi. Ale to było bez mała dwie dekady temu. Jak jest dzisiaj? Po dłuższej nieobecności model pojawił się ponownie. To znaczy w sumie dostępny był cały czas, ale jednak jako nowy zestaw, z nowym numerkiem katalogowym i nowa kompilacja malowań chwilę czekać trzeba było. O ile ktoś czekał. Mamy zatem edycję łikendową, zatem proponowane warianty widać już na boxarcie
Dostajemy więc hitlerowską wyścigówkę
..i japończyka – niby w malowaniu cywilnym, ale jednak w służbie wojskowej
Dołączony do zestawu arkusz kalkomanii jest całkiem pokaźnych rozmiarów
..przy czym objętość robią duże numery rejestracyjne, hinomaru, czy chodniki. Oraz pasy – bo skoro mamy do czynienia z edycją łikendową, to blaszek nie ma w komplecie
Jak wspomniałem, model wraca na rynek po dłuższej przerwie, zatem tak się składa, że nie zaznał on omówienia na tej stronie. Nadrabiam więc. Elementy umieszczone są w trzech ramkach z szarego plastiku i jednej przeźroczystej – za sprawą dość słusznych rozmiarów oszklenia kabiny – niemałej
Obszerna szklarnia robi wrażenie dość pozytywne. Idealna może nie jest, ale widoczność zapewnia należytą
To o tyle istotne, że tego wnętrza jest jednak sporo. I jest nienajgorzej opracowane
Jeśli dobrze rozumiem, tablica z dziurkami jest przygotowana do montażu blaszek. Ale w zasadzie podkleić ja można cyferblatami z kalkomanii – tej przeznaczonej do nałożona na ‘pełny’ element
Tak więc mamy fajnie opracowaną szoferkę, ale również niebrzydką makietę silnika
..przy czym będzie ona widoczna jedynie przez wlot powietrza w masce
..zatem trochę sztuka dla sztuki. Ale lepiej tak, niż gdyby miał być przesadnie uproszczony. I teraz dochodzimy do tego, co jest widoczne najlepiej, czyli płatowiec i jego poszycie. Głowy nie dam, ale wydaje mi się, że formy przeszły drobną renowację. W niektórych egzemplarzach widać było już ich zużycie. Tu mniej. Widać natomiast linie podziału i detale. Nieco nazbyt ordynarne, nie zawsze idealnie równie. Ale ostre.
Świetnie moim zdaniem prezentują się imitacje ugięcia szmacianego poszycia
I na koniec koła. Tutaj nie znajduje konieczności poszukiwań żywicznego zamiennika. Nie są złe. A na pewno lepsze niż rura wydechowa
Z tego co kojarzę, jest to również dość miły w budowie zestaw. Nieco więcej uwagi poświęcić trzeba oszkleniu, żeby ładnie zgrało się z przekrojem kadłuba. No i trzeba uważać, żeby nadto nie podkreślić łoszem linii podziału, które same z siebie są już dość mocno eksponowane.
KFS
P.S. Jeśli podobają się Ci się moje artykuły i chciałbyś wesprzeć ich powstawanie, możesz kupić mi czarną paktrę, albo lepiej czarną kawę, w serwisie buycofee.to
Zestaw przekazany do recenzji przez firmę Eduard
