1/48 P-47D-25RE Thunderbolt
Basic Kit
MiniArt – 48009
Nie jest top pierwszy raz, gdy MiniArt pochyla się nad tematyką lotniczą. Wcześniej jednak były to mocno nietuzinkowe aerodyny – pionierski helikopter, wiatrakowiec czy wreszcie niemieckie dziwadło, które w swojej historii nie wyszło poza fazę projektu. A gdyby tego było mało, wszystkie te miniatury powstały w niespecjalnie kojarzonej z lotnictwem skali 1/35. W tym roku jednak Miniart postanowił do tematyki lotniczej podejść bardziej na serio. I tak oto trafia w nasze ręce miniatura bardzo popularnej maszyny, bo Dzbanka. I w bardzo dla modelarskiej awiacji typowej skali 1/48
Jako pierwsze na rynek trafiło wydanie opisane jako ‘Basic Kit’
Nie szukałbym tutaj jednak analogii do edkowych wydań weekendowych – tutaj chodzi zdecydowanie o odróżnienie tego zestawu od wydania posiadającego dodatkowe sekcje wnętrza (co jest zresztą analogią do modeli pojazdów tego producenta). Tym bardziej, że mamy tutaj do czynienia z bardzo rozbudowanym opracowaniem. Fakt, nie ma w zestawie żadnych blaszek, ale na dobrą sprawę nie są one niezbędne. Skromnie jest jedynie w temacie oferty malowań…
…ale plastiku jest już pełne pudło
Jeśli ktoś miał do czynienia z tamiyowskim dzbankiem, może być zaskoczony ilością i rozmiarem ramek w modelu z MiniArtu
Inwentaryzacja nie do końca oddaje rzeczywisty ich wygląd, bo wiele mniejszych wyprasek jest ze sobą połączonych, mimo osobnego oznaczenia
Nie tylko ilość części świadczy o tym, z jak zaawansowanym opracowaniem mamy do czynienia. Już choćby pobieżne przewertowanie instrukcji montażu to wrażenie zdecydowanie potwierdza
Mimo wspomnianego we wstępie skromnego wyboru malowań w zestawie…
…kalkomanie są wcale niemałe. I to na dwóch arkuszach
Ten większy to wszystkie oznaczenia, godła i numery, czyli detale charakterystyczne dla samolotów, które zostały wybrane na temat tego wydania
Tutaj także trafiły nalepki na wybrane panele wnętrza kabiny. Przy czym producent nie wyjaśnia, co ma determinować wybór jednej z trzech opcji kalkomanii przygotowanej na tablicę przyrządów
Drugi, nieco mniejszy arkusz jest za to gęściej wypełniony – drobnicą napisów eksploatacyjnych. Wato przy tym odnotować, że poszczególne nalepki zostały pogrupowane wedle rzutów na schemacie pokazującym ich rozmieszczenie
Tyle tytułem ogólnego przeglądu zawartości zestawu. Bliższe zaś spojrzenie zacznę od wykończenia powierzchni. Ta bowiem kwestia wzbudza dyskusje od czasu ujawnienia przez producenta pierwszych zdjęć gotowego plastiku
Jak widać – niewątpliwie dyskutować o czym jest. Choćby dlatego, że daje się odnotować różnica w wyrazistości różnych detali, linii czy nitów lub imitacji śrub. Wszystko jest zupełnie wyraźne – czasem aż nazbyt. Czy to oznacza, że linie podziału i nitowanie są bardziej toporne niż choćby w modelach Eduarda? Otóż niespecjalnie. Dla porównania sięgnąłem po model Fw 190A czeskiego producenta – głównie ze względu na podobną gęstość rozmieszczenia detali, które chciałem ze sobą skonfrontować
Z tego porównania konkluzja jest taka, że model z MiniArtu ma zarówno linie podziału blach, jak i nitów bardzo podobnych rozmiarów – czasem szersze, czasem delikatniejsze niż miniatura czeska. I myślę, że to jest kluczowe – różnice w intensywności odtworzenia tych szczegółów. Także w ich głębokości, która to zresztą sprawia, że mogą wydawać się przesadnie duże czy intensywne. Owa ponadnormatywna głębokość ma jedną potencjalną zaletę – może być bardzo pomocna, gdyby ktoś chciał zmierzyć się z imitacjami pofalowanego poszycia. Tak czy inaczej, wydaje mi się zasadne delikatne przetarcie większości powierzchni drobnym papierem ściernym – choćby dla wyostrzenia krawędzi nitów. To powinno jednocześnie nadać im wizualnej subtelności. Szczególnie na fragmentach osłony silnika
Podsumowując – trzeba się pogodzić z tym, że różne szczegóły na poszyciu mają różną intensywność. Z jednoznaczną oceną, czy to wada, czy rzecz pomijalna wstrzymałbym się jednak do czasu, gdy będzie to wszystko można zobaczyć przykryte farbą – szczególnie metalizerami
Bez zbędnej zwłoki ocenić zaś można jakość elementów przeźroczystych. I niestety nie jest to ocena przesadnie dobra. Bez polerowania powierzchni się nie obejdzie. Nawet, jeśli pogodzimy się z tym, że kroplowa osłona – siłą rzeczy – ma tendencję do zniekształcania obrazu
Tym bardziej szkoda, że wnętrze kabiny jest bogate w detale, często naprawdę ładnie odtworzone
Szczególną uwagę warto zwrócić na krzesełko. Jak wspomniałem, w komplecie nie ma żadnych blaszek – a więc i opracowanych w tej formie pasów fotela pilota. Nie znaczy to jednak, że tego detalu nie ma wcale. MiniArt zaproponował ich imitacje odlane wraz z elementami siedziska
To całkiem sprytne rozwiązanie, choć znajda się tacy, którzy uznają je za umiarkowanie akceptowalne. Trudno mi jednak będzie podzielać ich pogląd. Za to zdecydowanie poprę ewentualne utyskiwania na brak drugiego wariantu fotela, bez imitacji pasów. Bo gdyby ktoś chciał zamocować jakiś zamiennik, to niestety musi albo skrupulatnie zrywać plastikową płaskorzeźbę, albo inwestować dodatkowo w fotel z żywicy. Jednym słowem – zdrada. Zdrad mniej jest z kolei w silniku – o całkiem szczegółowej konstrukcji – mimo nieprzesadnego wyeksponowania w gotowej miniaturze
Żaluzje w tylnej części osłony silnika są – do wyboru – w dwóch wariantach: rozwartym i zamkniętym
Podobnie, przed wyborami – i to licznymi – postawi nas podwozie. Począwszy od tego, że można je pozamykać…
…albo zbudować w zgodzie z rozumem i godnością człowieka, czyli otwarte – eksponując przy tym naprawdę bogate wykończenie wnęk podwozia
Wtedy także poszczególne detale pokryw mają już odpowiednie detale na obydwu powierzchniach
Kolejna opcja wiąże się z goleniami. Te dostajemy w dwóch wariantach – z mocno naprężonymi amortyzatorami albo przytłoczone wagą maszyny
Ten ostatni czynnik wpływa także na wygląd kół. W komplecie dostajemy zatem nie tylko różne warianty bieżnika na oponach oraz różne felgi, ale także opony z imitacją ugięcia
Podobnie jest w przypadku koła ogonowego
Kwestią dyskusyjną może być intensywność tego ugięcia.. Choć, jak widać było w instrukcji, pod kadłub i skrzydła podwiesić można sporo ciężarów. Zbiorniki paliwa oraz uzbrojenie są nawet całkiem szczegółowe i bogate w detale. Ponownie jednak – jak w przypadku poszycia płatowca, sporna może być ocena wyrazistości niektórych szczegółów
Zwyczajowo pomijam kwestie merytoryczne, bo na Dzbankach się nie znam. Choć skądinąd wiem, że warto pewne kwestie zweryfikować z dostępną dokumentacją (tu uwadze polecę choćby wydaną niedawno książkę, opisującą malowania P-47 służących w 56. Grupie Myśliwskiej). Niemniej jednak, jeżeli dla kogoś te kwestie nie maja kluczowego znaczenia, to niewielkim nakładem ponadnormatywnej pracy może on zbudować z tego opracowania naprawdę udaną miniaturę P-47. Zatem o ile pojawienie się nowego Korsarza z Azji nie zagroziło dotychczasowemu liderowi, czyli Tamiyi, to w przypadku Thunderbolta byłbym bardzo ostrożny z typowaniem lidera.
KFS
P.S.’ Jeśli podobają się Ci się moje artykuły i chciałbyś wesprzeć ich powstawanie, możesz kupić mi czarną paktrę, albo lepiej czarną kawę, w serwisie buycofee.to
Zestaw przekazany do recenzji przez MiniArt
lt.col. Gabreski Francis – czy coś wam to mówi?
Cośtam mówi, ale co to ma do rzeczy?
Wydaje mi się czy nawet połówki kadłuba różnią się od siebie wyrazistością nitowania, szczególnie rzuca się w oczy obszar bezpośrednio pod owiewką…
Na szczęście obu połówek na raz nie da się zobaczyć.
..no chyba, że zbuduje się więcej niż jeden model i postawi je obok siebie :>
Gdyby to był miniartowy pojazd w 35, to zapewne taka część B53 składała by się z conajmniej 6 pomniejszych, z których dwie byłyby połamane już w ramce, a na dwie kolejne czyhałby potwór dywanowy. 😉
Witam wszystkich zainteresowanych
Napisze krótko . Jeden z najlepszych modeli w tej skali . Lepszy od Tami -Gawy. Ale to kazdy musi ocenic juz sam . Pozdrawiam
Śmigło HS ma skali 1/48 średnicę 8,36cm w modelu jest 8,8cm no i średnica “kołpaka” jest zbyt mała , do wymiany na HS z P 47 Tamiya albo Ultracast. Pozdrawiam.
Hej Kamil, a będzie go ktoś u Was robił, w najbliższym czasie?
W najbliższym nie, ale będzie. Opisywany wyżej egzemplarz jest u Karola, tablica przyrządów z niego jest i Yahu (albo już w drodze powrotnej). Karol czeka na jeszcze jakieś podstawowe dodatki do tego zestawu i będzie robił. Ale cóż – nie od niego tak do końca termin rozpoczęcia prac zależeć będzie.
Fajnie dzięki, poczekam i chętnie popatrzę. Przy okazji – świetna recka.
To pierwszy zestaw, który zawiera opony z bieżnikiem, jakie były stosowane w p-47D Gabreskiego.