1/72 Yakovlev Yak-1 Winter
Brengun – BRP72023
W sumie to ciekaw byłem jak wyglądają te plastikowe modele z Brenguna. Choć nie na tyle, żeby się rzucać na któryś. Trochę przypadkiem trafił jednak w moje ręce siedemdwójkowy jaczek tego czeskiego producenta. I w sumie się cieszę, bo model to interesujący. Szortran, ale jednak odrobinę nietypowy. Ale po kolei. Pudełko nieobrzydliwe, z nieobrzydliwym obrazkiem
Nie jest też przesadnie solidne, ale chroni zawartość w raczej wystarczającym stopniu. A zawartość owa to kilka ramek z plastiku, blaszka, żywice, kalkomania i instrukcja. Wszystko spakowane cuzamen do kupy w foliowy worek
To może na początek instrukcja. Nie jest specjalnie obszerna, więc wrzucę całą. Uwagę zwraca diagram z opisem części – o tyle istotnym, że w ramkach numerów nie ma. Sam schemat zupełnie przejrzysty
Barwne schematy malowania i rozmieszczenia kalkomanii znajdują się na rewersie pudełka. I tylko tam. kamuflaże nie są skomplikowane, wiec w sumie to powinno wystarczyć
Skoro o kalkomaniach mowa, to zawarte są w jednym nie za wielkim arkuszu. Wydrukowane przywozicie, choć bez szału
Brakuje mi w nich jednak na przykład nalepki na tablice przyrządów. Na szczęscie rzeczoną tablicę mamy w formie blaszki. Choć dość nietypowej, bo cyferblaty nie są otworami, a w ich miejscu wytrawione są coś, co przypominać ma wskaźniki.
W blaszce znajdziemy też osłony goleni podwozia, oraz doc nietypowo – imitacje metalowych paneli osłaniających zbiorniki paliwa oraz powierzchnie klap
..i tak, dobrze widzicie – pasów do fotela pilota nie ma w zestawie. Owszem, wytrawione w tej blaszce byłby niefajne, bo blacha to dość gruba. Ale nie ma ich w ogóle. Jakaś świecka tradycja chyba – IBG też tak robi. Nie ma tez na przykład żywicznego fotelika, który mógłby mieć wyklejone pasy. Bo żywic kilka jest.
Co warto zaznaczyć, niektóre z nich są integralnymi elementami zestawu, a nie dajmy na to zamiennikami czy waloryzacjami
Z żywicy odlane są również charakterystyczne dla tej wersji płozy
Choć oczywiście są też zwykłe koła. Niestety urody i finezji nienachalnej
W tej technologii wykonane są również trzy pary podskrzydłowych rakiet wraz z wyrzutniami. Niestety tez w obliczu wrażego makro ujawniają się na ich powierzchni artefakty druku 3D
W ogóle moim zdaniem ten model ma całkiem sporo wspólnego z drukiem 3D. Ale o tym za moment. czas bowiem na wypraski plastikowe. Trzy z szarego polistyrenu, jedna przeźroczysta
Pierwsze wrażenie jest zupełnie pozytywne. Uwagę zwraca nie tylko bogactwo detali (z takimi duperelami jak choćby światełka pozycyjne na końcówki płata czy ściany wnęki podwozia), ale tez całkiem sensowny podział technologiczny. W kwestii tegoż ostatniego choćby konstrukcja kadłuba, który w części ogonowej jest trójdzielny, dla zachowania detali poszycia. Nowłaśnie – poszycie. Nie wiem na ile intencjonalnie, a na ile była to kwestia czyszczenia wzoru lub formy, ale są widoczne różnice w wykończeniu powierzchni, które w oryginale były kryte metalem, sklejka czy szmatą
Niestety, z bliska, dają się zauważyć pewne istotne ułomności w powierzchniach – wiele linii podziału czy krawędzi jest dziwnie poszczerbionych. Linii tych nie ma za wiele, ale jednak wszystkie wypada wyrównać, miejscami szpachlując, a gdzie indziej zwyczajnie pogłębiając lub minimalnie poszerzając
Podobne skazy są również na granicy zagłębień pod blachy na spodzie płata
Teraz mała dygresja na spekulacje – wydaje mi się, że model od strony technologii produkcji to dość typowy szortran. Mniej typowo natomiast powstał wzór. O ile w większości przypadków wykonywane są one ręcznie, to tutaj wiele wskazuje na to, że prototypowa ramkę z elementami zaprojektowano cyfrowo i wydrukowano w 3D. I pewnie materiał, którego do druku użyto albo nie pozwalał na dostrzeżenie tych ułomności, albo nie dało się go korygować bez utraty wzoru. Pewnie i tak niezbyt taniego. Stąd te ubytki na krawędziach, liniach i kantach. Podkreślam jednak, że to wyłącznie moje przypuszczenia. I o ile jest to z tej perspektywy dość ciekawy model, to nie na tyle, żeby chciało mi się robić w tej sprawie dochodzenie. Wracając do plastiku. Detale są nawet ładne. Miejscami tylko zdarzają drobne nadlewki. Skurcze natomiast są dość liczne, występując jednak wyłącznie na ramkach – na elementach modelu ich nie znalazłem. Może dlatego, że projektant unikał zbyt grubych fragmentów (a na tym choćby Arma się już parę razy przejechała) . Choć na przykład kratownica we wnętrzu jest, bez szkody na powierzchni po zewnętrznej stronie kadłuba
Drobnica jest dość szczegółowa i delikatna – choćby kółko ogonowe..
..nożyce amortyzatorów czy wydechy..
Choć te ostatnie być może były by lepsze w formie żywicznych odlewów. Być może, bo jak wspominałem wyżej żywice w tym modelu swoje wady jednak mają. Ramka przeźroczysta zawiera podzieloną osłonę szoferki. Tylny fragment mamy w dwóch wersjach – z niewielkimi okienkami i cały przeszklony. Same szybki nie są przesadnie delikatne, ale tez nie toporne. Nie ma zniekształceń, są przejrzyste, choć poświęcenie im paru chwil na polerkę nie powinno być czasem zmarnowanym
Na koniec rzecz najważniejsza. Kręci się, choć nie jest to rzecz taka oczywista. A na pewno nie wolno podążać w zgodzie z sugerowaną w instrukcji kolejnością montaży. Bo mamy oś śmigła zakończoną zgrzybieniem
..oraz w śmigle otwór na tę oś.
O ile jednak można ja zamontować bez kleju, to producent nie przewidział żadnego sposobu na unieruchomienie jej po zmontowaniu kadłuba, tak by nie wpadła do jego wnętrza. Zamiast tego sugeruje ją po prostu przykleić. A potem natknąć na nią śmigło
Wydaje mi się, że najmniej kłopotliwym rozwiązaniem tego problemu jest pozostawienie górnej lub dolnej osłony silnika do czasu montażu śmigła. Wtedy można będzie docisnąć od środka mając do niej bezpośredni dostęp
KFS
