1/35 Chinese Medium Tank Type 59
MiniArt – 37026
Budowa
Sam model tego chińskiego czołgu został opisany tutaj. Liczba części tego zestawu na początku przeraża – a mamy do czynienia z modelem bez wnętrza. Ale spokojnie, nie taki diabeł straszny jak go malują. Spasowanie stoi na wysokim poziomie, więc po wycięciu części zazwyczaj pasuje jak w puzzlach. Ale najlepiej uczyć się na cudzych błędach. Dlatego zapoznałem się z relacją z budowy opartego na tych samych podzespołach rozbrajacza min, przedstawioną przez Rafała tutaj.
Instrukcja montażu jest szczegółowa i w 61 krokach opisuje prace nad miniaturą. Warto podążać krok po kroku zgodnie ze schematem, ponieważ łatwo można przeoczyć montaż jakiegoś drobiazgu. Później może być problem, by go zainstalować. Ale są wyjątki – i o tym później. Sam plastik jest dość giętki i słabo znosi próby demontażu i ponownego montażu. Po zmontowaniu dna wanny kadłuba, próba montażu drążków skrętnych wykazała, że trud Rafała nie poszedł na marne.
Wiertłem nieznacznie powiększyłem otwór pod elementy Hm6 i montowałem je w kierunku odwrotnym niż podanym w instrukcji.
Cztery pierwsze punkty w instrukcji prawdopodobnie są najtrudniejszym etapem budowy miniatury.
Po połączeniu z bocznymi ściankami wygląda to tak. Montaż do tej pory wykonywałem w miarę zgodnie z instrukcją. Sądzę jednak, że sposób zaproponowany przez Rafała jest łatwiejszy. Czyli sklejamy elementy wanny ze sobą i dopiero wtedy montujemy drążki skrętne z wahaczami. Dodatkowo, w celu usztywnienia wanny, przyśpieszyłem montaż elementu oznaczonego C32.
Koła są bardzo ładne i dostępne jako osobny zestaw, który został omówiony tutaj. Miałem pewien problem ze spasowaniem elementu Hm3, który wymagał nieznacznego potraktowania pilnikiem. Zużycie bieżnika kół wykonałem używając gąbki ściernej o różnych gradacjach i nożyka modelarskiego.
Przewody paliwowe są bardzo delikatne i obróbka miejsc odcięcia od wyprasek kończy się zazwyczaj ich połamaniem. Zdecydowałem się zatem na odcięcie złączek przewodów paliwowych i ich nawiercenie. Same przewody wykonałem z drutu miedzianego.
Dalszy ciąg prac nad kadłubem, ze względu na ilość elementów, przebiegał mozolnie, ale zgodnie z instrukcją. Sworznie błotnika oznaczone w instrukcji symbolem C10 i C11 wymieniłem na elementy wygięte z drutu. Obróbka takich części jest trudna, a sam element z powodu ograniczeń technologii jest delikatnie przeskalowany.
Korekty wymagały także spawy. Wykonałem je z masy Green Stuff, kształtując je narzędziem wykonanym z przeszlifowanej na kształt litery “U” igły od strzykawki.
Liny holownicze zwyczajowo wymieniłem na zamienniki marki EUREKA XXL. Te zestawowe, choć bardzo ładne, są wykonane z plastiku. Realistyczne wygięcie tego elementu może być nieco skomplikowane. Nie wspominając o obróbce, w tym przede wszystkim usunięciu szwów po łączeniu połówek formy
Przez chwilę zastanawiałem się czy na tym etapie budowy błotniki przykleić do kadłuba, czy też nie. Wygrała opcja, by jednak przykleić. Kolega Rafał preferuje malowanie w osobnych podzespołach, ja wolę nieco bardziej kompletny model. Poniżej instalacja paliwowa połączona z kadłubem.
Budowę wieży rozpocząłem od naniesienia faktury odlewu. Ta zestawowa jest moim zdaniem zbyt słabo zaznaczona. Poniżej fotka wietnamskiego Type 59, którego jako pamiątkę z wojny w Wietnamie zabrali ze sobą australijscy żołnierze. Jak widać, wypada to nieco wyeksponować. Przy okazji chropowata faktura odlewu wieży odróżnia Type 59 od T-54.
Do wykonania faktury użyłem szarej szpachlówki Tamiya, rozcieńczonej nitro z dodatkiem mielonego pumeksu. Techniką tapowania naniosłem miksturę na wieżę, w dwóch nieregularnych warstwach. Całość wyrównałem trzecią warstwą – bardzo już rzadką. Po wyschnięciu tak otrzymanej faktury przeszlifowałem delikatnie wieżę drobnoziarnistą gąbką ścierną.
Uchwyty wieżowe (części Tc2 i Tc3) oraz uchwyty do mocowania plandeki (część fototrawiona PEa1) wymieniłem na elementy, które wygiąłem z drutu. Poprawiłem też spawy wokół haków wieżowych.
Wszystkie peryskopy w modelu są wykonane z przeźroczystych elementów. Przed malowaniem zabezpieczyłem je gumą w płynie.
Wielkokalibrowy karabin maszynowy DSzK model 1938 w wykonaniu Miniartu to moim zdaniem najlepsza miniatura tej broni. Poziom detali jest na tyle wysoki, że podarowałem sobie wymianę lufy na element metalowy. Swoją drogą, chińska wersja DSzK miała charakterystyczną lufę bez żebrowania, czego akurat w modelu nie uwzględniono.
Wymieniłem za to lufę uzbrojenia głównego, czyli armaty 100 mm D-10T, na zachomikowaną w magazynku lufę od RB oznaczoną 35B41. Ta zestawowa, choć całkiem ładna i wykonana w jednej części, nie dorównuje jakością toczonej w metalu. Zamocowałem ją do modelu przy użyciu masy Green Stuff.
Numer odlewu na wieży to kolejna z cech pozwalająca na odróżnienie Type 59 od T-54. Wykonałem go z numerów wyprasek odciętych żyletką. Myślniki powstały z wyciągniętej nad płomieniem ramki. Do wieży cyferki przykleiłem klejem Tamiya. Pasek z taśmy maskującej ułatwił mi ich równoległe uplasowanie.
Ważna uwaga. W kroku 60 instrukcja sugeruje przyklejenie części R37 (wspornik noktowizora) i De8 (antena teleskopowa). Po sprawdzeniu dokumentacji fotograficznej, na wczesnych Type 59 nie znalazłem śladu montażu anteny teleskopowej. Była ona montowana tylko na czołgach dowódczych w późnych wersjach Type 59 produkowanych dla Iraku. Seryjnie montowano je dopiero w wersji Type 69 C. Co do wspornika noktowizora, na fotografiach można znaleźć nagwintowany pręt służący do jego montażu. Jednym słowem warto podczas budowy modelu sprawdzić dokumentację zdjęciową. Ostatecznie na swoim modelu nie przyklejałem tych części.
Jednym z ostatnich montowanych elementów była antena. Po krytycznym spojrzeniu na zestawową, bez żalu wymieniłem ją na doskonałą metalową antenę firmy ABER, oznaczoną nr kat. R-43. Montaż wymaga jednak wykonania otworu w wieży, o średnicy podstawy anteny.
Czas na gąsienice. Tutaj przeważyło moje lenistwo. Wymieniłem je na produkt Friulmodel ATL-01. Perspektywa wycięcia i szlifowania 180 plastikowych ogniw zdecydowała o sięgnięciu po metalowy odpowiednik. Ale nie dyskwalifikowałbym tych zestawowych. Są bardzo ładnie odlane. Wystarczy wspomnieć, że posiadają cyferki na zewnętrznych powierzchniach. A o pozostałych ich atutach czy też wadach przeczytać można w osobnym materiale.
I tak doszliśmy do końca budowy. Kilka słów podsumowania. Model MiniArtu to zestaw trudny ze względu na dużą ilość części oraz bardzo skomplikowaną budowę. Wkurza też rozdrobnienie elementów i rozsianie ich po różnych wypraskach. Przykładowo, mocowanie armaty (krok 38) składa się z trzech części, które umieszczono na trzech różnych ramkach. Z drugiej strony, w chwili obecnej to najlepszy model z rodziny T-54/55. Jakość wykonania i efekt końcowy zdecydowanie rekompensują trud budowy. Dla mniej zaawansowanych kolegów zdecydowanie nie jest propozycją na początki przygody z modelarstwem. Ale jeśli będę miał wenę zbudować kolejnego T-54/55, to na pewno sięgnę po model MiniArtu.
Tomasz Yantom Janiszewski
Czy te gąski z zestawu to na pewno te same, które MiniArt pakuje osobno? Tamte mają szpilki i są ruchome, tutaj szpilek nie widzę…
MiniArt robi dwa typy gąsienic – ruchome i ‘zwykłe’.