Real Colors – AK Interactive
Poniższy materiał zawiera zarówno opis pierwszego wrażenia (opracowanego zaraz po pojawieniu się tych farb na rynku, czyli na początku 2018 roku), i co ważne – na podstawie pierwszej serii, jak i uzupełnienie, traktujące o Real Colorach przeznaczonych do lotnictwa. Od początkowej puli, opracowanej z myślą o pojazdach pancernych, te drugie różnią się bowiem nie tylko paletą.
Wyścig zbrojeń w branży farbiarskiej trwa. Niby fajnie, bo podobno konkurencja wychodzi na dobre konsumentom. Ale nie do końca jest fajnie, a przy okazji daje się zaobserwować coraz większe zagubienie, szczególnie mniej doświadczonych i obytych z chemią współmodelarzy. Lakiery, emalie, winyle srynyle, czym rozcieńczać, czemu się ścięło, drogi migenezie farpki ak mi nie idą przez aerograf. I tak dalej. No ale w grudniu całkiem udaną kampanią promocyjną (jak nie oni), wspomniane AK-interactive wprowadziło na rynek nową linię farb pod dumnie brzmiącą nazwą Real Colors. Jeśli ktoś jest ciekaw na ile one są ‘Real’, to zawczasu uprzedzę – żeby nie odszedł w poczuciu zmarnowanego czasu – nic w tym omówieniu na ten temat nie będzie. Kolory to sprawa wtórna – ważniejsze jest bowiem, czy w ogóle da się tym malować. Ale po kolei. Opakowanie.. AK poszło w słoiczki, takie zwykłe szklane.
Jeśli chodzi o walory estetyczne, jest fajnie. Ale znowu, ważniejsze są walory użytkowe. Miło, że na nakrętce jest naklejka w kolorze nawet całkiem zbliżonym do zawartości. Miło, że na owej nalepce znajduje się napis. Szkoda tylko, że producent wyszedł z założenia, że wszyscy od razu będą się pilnie uczyli numerów i jeszcze zanim dojdzie do nich zamówienie ze sklepu będą wiedzieli, że RC055 to Blue Grey RAL 7016, a RC025 to Dark Olive Drab Nº31. I dlatego wystarczy im na nakrętce numer katalogowy, a nazwa koloru jest już przecież zbędna.
Słoiczki gabarytem i kształtem są identyczne z tymi znanymi z Gunziaków i małych Tamiyek. To dobra wiadomość w kontekście kompatybilności z wszelkiej maści rżniętymi laserowo stojakami na farby
Z tym, że słoiczki AK mają fansi ficzer, czyli logo producenta na dnie
Dzięki transparentnej nakrętce widać też, co się pod nią dzieje (to samo zresztą, co pod nakrętkami Mr. Hobby i Tamiya)
Tak więc nie trzeba być prorokiem, żeby wiedzieć, że rychło niezbędne do pracy z tymi farbami będzie uniwersalne narzędzie do odkręcania słoików
Podsumowując – farby są lakierami, więc pewnie ktoś wpadł na pomysł zasugerowania opakowaniem, do jakiej rodziny one należą. Poza tym przecież lubimy to, co znamy. Ja bym jednak wolał widzieć je skonfekcjonowane w plastikowe buteleczki z zakraplaczem – wygody, jaką gwarantuje tenże, nie da się przecenić (i zupełnie nie mam tu na myśli liczenia kropelek wlewanych do zbiorniczka aerografu). A zupełnie osobną kwestią jest rzecz, na którą chyba mało kto zwraca uwagę, że te nieduże plastikowe buteleczki mają pojemność bez mała dwukrotnie większą niż szklane masywne słoiczki – 17 ml vs. 10 w grubym szkle. Dla producenta to niby oszczędność na farbie, ale za to wysyłka kosztuje więcej, bo waga jest nieubłagana.
Przejdźmy jednak do zawartości. Moje pierwsze wrażenie było proste – prawie jak Hataka. Bo z lakierami Hataki z serii Orange line akowskie RC mają identyczny zapach. Jeśli dobrze identyfikuję, to na pierwszy plan wysuwa się woń eteru lub czegoś do eteru podobnie pachnącego. Same farby mają gęstość zbliżoną do Tamiyi, choć jednak są odrobinę bardziej płynne. Dobrze mieszają się z firmowym rozcieńczalnikiem…
…ale doskonale współpracują też z Mr. Color Thinnerem oraz z Hataka Lacquer Thinnerem (w drugą stronę również – śmiało i bez problemów używam wspomnianych farb i dedykowanych im rozcieńczalników w różnych, dowolnych konfiguracjach). Oraz, co ciekawe, z wodą, o czym jednak będzie nieco dalej (wodorozcieńczalna była wyłącznie pierwsza seria produkcyjna – bardzo szybko z tej funkcjonalności zrezygnowano). Ponieważ nie mam łyżeczek plastikowych (do kebsa tylko widelce dają), zmuszony byłem prowadzić testy na płacie od jakiegoś edkowego emila oraz szewrolecie z IBG, którego budowę opisywałem jakiś czas temu. Najpierw więc o tym ostatnim. Zacząłem od położenia Olive Drab na całość, w charakterze podkładu. Farba idzie dobrze przez aerograf, przy odpowiednim do wygodnego malowania rozcieńczeniu trzeba minimum trzech warstw do dobrego pokrycia kolorem. Co zwraca uwagę, to super mega głęboki mat, ukazujący się gdy farba wysycha. A wysycha błyskawicznie.
Matowość jeszcze bardziej rzuca się w oczy przy kolorze czarnym, którym pokryłem podwozie. Z wyjątkiem felg i boków ramy, na które natrysnąłem OD
Następnie zabrałem się za rozjaśnianie bryły bardzo mocno rozcieńczoną farbą. Nadal aplikacja nie przysparzała najmniejszych trudności. No może poza tym, że różnica między farbą mokrą a farbą wyschniętą w wyglądzie jest kolosalna – jak miedzy połyskiem a głębokim matem – ciemne i jasne. Nie jest to szczególnie wygodne, gdy chce się malować subtelne efekty
Właśnie dlatego, gdy chciałem sfiltrować wymalowane rozjaśnienia, do mieszanki rozcieńczalnika i koloru bazowego dodałem też kilka kropel błyszczącego lakieru bezbarwnego (o dziwo nie jest matowy. Super błyszczący jednak też nie, o czym będzie niżej)
Z rozpędu aerografem pomalowałem też opony…
…tym samym stwierdziłem, że farbami da się malować. Nawet bez krzywdy i bez irytacji. Choć jak wspomniałem, ultramatowy finisz nie ułatwia. Ale skoro wyszło, że farbami da się malować, to by poznać je bliżej musiałem już troszkę się pobawić. Tak bardziej po samolotowemu, więc i za ofiarę posłużyły skrzydła modelu w 1/48. Zacząłem od położenia kryjących gładkich warstw OD oraz Ivory. Co ciekawe, jasna farba dużo lepiej kryła plastik (nie użyłem żadnego podkładu). Wystarczyły dwie warstwy, przy 3-4 potrzebnych do równomiernej i solidnej aplikacji koloru ciemnozielonego. W sumie to pracuje się nimi bardzo podobnie co ‘pomarańczowymi’ Hatakami, przy czym Hataki są przyjemnie satynowe, a tu jest ten upiorny mat. Mat, który nie pomaga przy próbach precyzyjnego pomalowania cienkich kresek. Próbowałem różnych proporcji rozcieńczania, próbowałem różnych rozcieńczalników. Dopiero niewielki dodatek błyszczącego lakieru bezbarwnego do mieszanki był przełomowy, ale nadal nie udało mi się zniwelować nazbyt jednak intensywnego odkurzu. Opanowanie tego będzie wymagało większej ilości prób, ale wszystko wskazuje na to, że będzie się dało. Tylko właśnie z błyszczącym werniksem w mieszance. Bo jakiś geniusz uznał, że jak farba będzie hiper matowa to będzie superowo i najlepiej i w ogóle.
Mimo to farba jest dość ‘plastyczna’ – stopniując rozcieńczenie można swobodnie regulować poziom krycia, co przydaje się przy laserunkowym malowaniu. Nie jest zatem tak, że preszejding od razu się zamalowuje i znika
Na końcówce skrzydła na powyższym zdjęciu majaczy powłoka z lakieru błyszczącego. No cóż, jak widać, jest on umiarkowanie błyszczący, mimo nakładania kilku cienkich warstw powierzchnia nie nabiera ładnego wyglądu. Wszystko zaczyna się wygładzać dopiero przy takiej ilości werniksu, że zaczyna być on widoczny jako warstwa lakieru. Innymi słowy – bezbarwny połysk to rozczarowanie i litościwie więcej na jego temat pisać nie będę..
Wytrzymałość farby. Bo to jednak istotny czynnik. Na uszkodzenia mechaniczne zdaje się być dość odporna. Farba nie miała czasu zbyt długo się utwardzić, ale dopiero solidne skrobanie pazurem do odmierzania koksu pozwoliło ją zarysować
Kolejny test to taśma maskująca. Przykleiłem ją do powierzchni, a następnie patyczkiem solidnie ‘wmasowałem’
I mimo, że plastik nie był odtłuszczany, a jedynie przetarty dłonią z kurzu, nie miał podkładu, taśma, nawet tak mocno dociśnięta, nie zerwała ani odrobiny lakieru. Taśma zdejmowana z pewną nonszalancją, żeby nie było zbyt ostrożnie i delikatnie
Kolejna rzecz, którą musiałem sprawdzić, to odporność na płyny do kalkomanii. Czytałem bowiem w necie niejedne utyskiwanie na to, że RC reagują na nie mało fajnie. Zatem obficie pomalowaną nimi powierzchnie nasączyłem Microscalowskim SETem
Obyło się bez najmniejszych nawet ofiar. Zaaplikowałem więc przypadkową kalkomanię (tamiyowską zdaje się) i zabrałem się za równie jak poprzednio obfite zalewanie wszystkiego SOLem, czyli płynem jednak bardziej agresywnym
Dopiero po naprawdę intensywnym tarciu pędzlem nasączonym wyżej wymienionym płynem na niektórych krawędziach zaczęła ścierać się farba – tak samo, jakby ścierała się przy identycznym traktowaniu pędzlem nasączonym wodą
No ale potarłem też naSOLonym pędzlem inną powierzchnię, tym razem pomalowaną czarnym matem, i tu zaczął się dramat. Farba zaczęła się rozpływać jak plakatówka..
…no i dochodzimy do sedna tarczy. Wszystkie farby tu opisane pochodzą z tego samego miotu. No i skoro tak odmiennie potrafią się zachowywać, znaczy to z grubsza tyle, że producent wciąż grzebie przy recepturze i reaguje na wychwycone przez użytkowników niefajności. Zupełnie tak samo było ze skądinąd świetnymi metalizerami z serii Xtreme Metal. Większość “żółtych” metali w partii, która trafiła na rynek jako pierwsza, była totalnie schrzaniona. Nadawała się tylko do śmieci, co zresztą AK potwierdziło i wymieniało buble. To jednak niczego ich nie nauczyło i ponownie wydali farby, które tuż po premierze trzeba modyfikować. Bo w aż takie nieprzestrzeganie reżimu produkcji nie wierzę. Ale to chyba hiszpańska specjalność – AMMO też puściło na rynek lakiery o znaczącej nazwie Lucky Varnish, bo trzeba było mieć nie lada szczęście, żeby owe werniksy poprawnie zaaplikować. Ale jak się okazało, jakoś nikt tam w Nawarrze nie uznał za konieczne przeprowadzenia testów przydatności do użycia przed wypchnięciem na rynek. Wróćmy jednak do Real Colorsów. Postanowiłem sprawdzić czy nadają się też do malowania pędzlem. Sprawdzić tak pro forma, bo nie posądzałem lakierów o dawanie takiej możliwości. I nie zawiodłem się. Rozcieńczalnik jest na tyle agresywny, że rozpuszcza spodnie warstwy farby. Nawet takie, które schły już mniej więcej dobę
Z materiałów promocyjnych dowiedzieć się można było jednak, że nowe farby da się rozcieńczać również wodą. Bo istotnie da się i to bez najmniejszych problemów (wodorozcieńczalna była wyłącznie pierwsza seria produkcyjna – bardzo szybko z tej funkcjonalności zrezygnowano)
Przy czym jednak sama farba, nawet wyjałowiona monotlenkiem diwodoru nadal jest na tyle agresywna, że nie pozostaje neutralna dla wcześniej położonych warstw (wodorozcieńczalna była wyłącznie pierwsza seria produkcyjna – bardzo szybko z tej funkcjonalności zrezygnowano)
Podsumowując – czarów nie ma. Przyzwoite, nawet udane farby. Problem w tym, że na rynek trafiły różne receptury. Albo trafiła jedna, tylko wciąż jest modyfikowana, na bieżąco. Wiec cóż… wychodzi na to, że z kupnem nowości zawsze lepiej poczekać, aż producent zreflektuje się i poprawi i ustali ostateczną formułę. Gorzej, że nie sposób rozpoznać, czy mamy do czynienia z farbą bez wad, czy taką, za która można płacić pieniędzmi pomiętymi (a w sumie najlepiej nie płacić wcale). Na butelkach nie znalazłem bowiem żadnych numerów seryjnych, które pomogłyby w identyfikacji zawartości. Zatem loteria. Czy raczej rosyjska ruletka.
Tak wyglądało pierwsze wrażenie i pierwsza seria Real Colorsów. Warto tutaj uzupełnić, że producent cichcem wycofał się z pomysłu wodorozcieńczalności tych farb, zatem nowsze partie wymagają albo firmowego rozcieńczalnika, albo Mr. Color Thinnera, lub też Hataka Lacquer Thinnera.
Kolejne opinie o właściwościach i praktyczne użycie finalnej wersji farb do pancerki znajdziecie w artykule przygotowanym przez Rafała, opisującym malowanie T-80U z RPG-MODEL
…tymczasem słów kilka ode mnie o palecie Real Colorów przeznaczonej do lotnictwa. Jak wspomniałem we wstępie, różni się ona od linii pancerniackiej. Przede wszystkim producent zdecydował się zrezygnować z matowego wykończenia. Zamiast tego mamy miłą, gładką satynę
EDIT – Karol Konwerski, który zachwyca się właściwościami AK RC, podrzucił kilka fotogramów, które dodatkowo pokazują wykończenie, jakie dają te farby
Abstrahując od merytorycznego uzasadnienia decyzji o satynowym wykończeniu, dla mnie osobiście jest ona ze wszech miar dobra, bo jakoś tak bardziej komfortowo maluje mi się takimi satynowymi właśnie farbami. Szczególnie, gdy w grę wchodzi niuansowanie powierzchni delikatnymi marmurkami i filtrami – przy takim wykończeniu lepiej widzę, co się dzieje. Być może to kwestia przyzwyczajenia, bo tak samo wyglądają Mr. Colory czy pomarańczowe Hataki. Z drugiej strony, ponownie wywołam Karola z lasu i dorzucę rezultat jego malowanek Realami. Tu już zawerniksowany matowym lakierem
Bo przecież to, czy ostatecznie chcę mieć powierzchnie matowe, błyszczące czy jakiekolwiek inne, załatwiam bezbarwnym lakierem. I tak się składa, że o ile farby do pancerki jakoś mnie nie zachwyciły, to po lotnicze kolorki sięgam zupełnie chętnie. Tym bardziej, że twórcy ponownie przyłożyli się do kwestii merytorycznych i mamy do czynienia z rzetelnym opracowaniem. Co warto zaznaczyć, w wielu miejscach burzącym dotychczasowe przyzwyczajenia. Niemniej jednak nawet marudy gorsze ode mnie chwalą nowe opracowania:
Dość rewolucyjne okazało się opracowanie kolorów do lotnictwa sowieckiego. Do ich przygotowania zaproszeni zostali rosyjscy badacze tematu. Ich ustalenia (oparte na naturalnie lepszym dostępie do materiałów źródłowych, artefaktów itd.) nie napawają jednak optymizmem, bo wychodzi na to, że farby do sowieckich samolotów były smutne jak tęcza w Polsce
…a na pewno są jednak inne, niż to, do czego przywykliśmy
No więc właśnie – podobnie jak w przypadku pierwsze serii, wydaniu palety do lotnictwa towarzyszyła potężna publikacja…
…szczegółowo opisująca farby stosowane w drugowojennym lotnictwie amerykańskim, brytyjskim, niemieckim i sowieckim. Warta uwagi nie tylko dlatego, że wyjaśnia skąd, po co i dlaczego mamy na przykład trzy farbki RLM 81…
…ale ogólnie stanowiąca atrakcyjną i przekrojową bazę wiedzy, okraszoną licznymi zdjęciami archiwalnymi
Nawiasem mówiąc, jednym z autorów i redaktorem tej publikacji jest współtwórca tej strony, czyli Maciej Góralczyk
#takichludzinamtrzeba!
O książce jednak może kiedy indziej, a wracając jeszcze do samych farb – zgodnie z przypuszczeniami – owszem, gwint i nakrętka zarasta farbą…
…i czasem bez przemocy nie da się do nich dobrać
Ale to właściwie jedyna niedogodność, jaka towarzyszy użytkowaniu Real Colorsów z AK-interactive. Obserwując mój warsztat da się zresztą zauważyć, że chętnie po nie sięgam – szczególnie malując miniatury samolotów. Ostatnio choćby małą Sonię:
KFS
P.S. Jeśli podobają się Ci się moje artykuły i chciałbyś wesprzeć ich powstawanie, możesz kupić mi czarną paktrę, albo lepiej czarną kawę, w serwisie buycofee.to
Akcesoria przekazane do recenzji przez AK-Interactive
No dobra. Można. Ale po co? Czy różnią się czymś istotnym od Hataki albo Gunze? Poza kłopotem z pewną nierównomiernością technologiczną? Zakres kolorów (o ile to ma jakiekolwiek znaczenie)? Bo jakoś nie widzę zalet – chyba że ktoś lubi mieć logo AK…
Dlatego recenzja jest w tonie dalekim od hurraoptymistycznego, a wręcz przeciwnie.
Kupiłem te farby na samym początku. Rozcieńczając je z firmowym rozcieńczalnikiem miałem problem oddzielania się pigmentu od nośnika. Kolory po wyschnięciu może ładniejsze, ale zostanę przy bezpieczniej LP od Tamiya.
Szału nie ma, dupy nie urywa – Tamiya lepsza.
W czym lepsza? W palecie?
Jakość samych farb, design etykiet na cenie kończąc
Pod względem jakości to ciężko porównywać AK RC i Tamiye, bo to zupełnie różne farby. To jednak farby podobne do Mr. color. Etykeity? Pod względem funkcjonalności są dokładnie takie same. Choć może nawet lepsze od tamki, dzięki opisowi na nakrętce. Niepełnemu, ale jednak. A cena? różnice w cenie są nieznaczne. Pod tym względem to obydwie przegrywają z hataką..
Czym można odróżnić AK RC lotnicze od pancernych?
Nazwami? Jak sam tytuł serii wskazuje, pomijając niewielką paletę barw podstawowych, są to odpowiedniki konkretnych farb o konkretnym zastosowaniu czy to w lotnictwie, czy siłach lądowych.
Zakrętką. Lotnicze mają czarną. A paletę generalnie można tutaj obadać:
http://www.akrealcolors.com/#link5
Dzięki